Willemien Mensinga.

Doar lag wat op mien pad
t was niks t was wat
een hail klaain swaalfke
in heur swaart-witte klaid
woar zunne zo stief op schient.

Doar lag wat op mien pad
t was niks t was wat
in schare heb ik heur legt.

woar wie stoan om t zain
ain kieker veur t wat

het aailaand mit toren
ligt vast op t strand

veul locht in zee
maiwen dwoalen

woar n laang wotterpad
boten loat voaren

doar kinnen wie proaten
mit minsken oet hail Nederlaand

over stillighaid van t wat

Ik zug dat noaber zien wottels oetschudt het
Ôlle hoge bomen kriegen gain lucht meer
n grieper hoalt alles deel

Mien hoes trilt haile dag op klaai
moar klaai scheurt gelukkeg nait

en t hoes blieft stoan
de haile dag heb k last van zenen
t is gain eerdbevens moar toch

t Komt aal dichterbie

1 februari 2014

Nog altied zeggen wie Korrewegbrug,
zien aandere noam staait op stain,
in n verske vangen.

Brug zulf is dudelk, open of tou,
mit vleugels op zien rug,
tussen wotter en lucht vlaigen.

Woar brugwachter bleven is wait gainain,
zien stille wink was altied helder,
leegte lag achter glaas.

Aargens bie Oostersluus,
drukt nou n kerel op n knopke,
en vallen slagbomen glad op dien rug.

ons hoes in n rugzak
n jonge trekkerstinde
en olle heerns

wie trappen wereld plat
t gras en wat koien
stad loaten wie liggen

'roekst zee' zegst doe
en ik roup 'visboer
twij zoltheerns'

groaten loaten wie liggen

als t aailaand dichterbie komt
vangen wie wind achter
en ik snoef him vot mit buusdouk

bie diek stoan we stil
ruggen dij glinstern